Selamun aleyküm,
Dün üzerine düşündüğüm ve kendimde fark ettiğim bir değişiklikten bahsetmek istiyorum. Önceden, bildiğim bir şeyi başkalarının bilmediğini düşündüğümde, bunu söylemeyi adeta bir sorumluluk gibi hissederdim. Bunu yaparken de kalp kırmamaya özen gösterir, kelimeleri dikkatle seçerdim. Elhamdülillah, güzel geri dönüşler de aldım.
Ancak zamanla fark ettim ki aslında çoğu insan, benim “bilmiyor” sandığım şeyleri zaten biliyor. (Tabii ki istisnalar vardır, ama genel anlamda konuşuyorum.) Dahası, bazen benim gibi davranan insanları gördüğümde, kendi eski halimden rahatsızlık duymaya başladım.
Mesela, camide namaz kılarken tesettür ölçüsüne tam olarak uymayan kişileri gördüğümde, nazik bir şekilde uyarmak gerektiğini düşünürdüm. Ama sonra fark ettim ki belki de o kişinin kıldığı ilk namazdı. Belki o adımı atmak için çok zorlanmıştı. Belki de şu an pantolonuyla kılıyor ama zamanla en güzel halini gördükçe, kendide daha iyisini yapmaya çabalayacak ve belki de bu konuda bizi aşacak.
Biz çoğu zaman sadece o anı görüyoruz, ama öncesini ve sonrasını bilmiyoruz. Ve bazen bir şey yaptığımızı sanırken, aslında tersine bir etki bile oluşturabiliyoruz. Yanlış anlaşılmasın, burada açık bir şekilde namaz kılmaktan bahsetmiyorum. Başörtüsü var ama üzerine etek giymemiş olabilir, tesettür ölçüsü tam oturmamış olabilir… Peki ya böyle durumlarda doğrudan uyarmak yerine, kendimize çeki düzen versek?
Daha tertipli, daha temiz, daha özenli ve en güzel feracemizle camiye gitsek… Zaten insanlar gördükleri örnekten etkileniyorlar. Ben gerçekten samimiysem, duruşumun da tesiri olacaktır Allah’ın izniyle.
Belki de en etkili davet, sessiz ama güçlü bir örnek olmaktır.